دیه از بین بردن بینایی ۱۴۰۳
دیه یکی از مجازاتهای اصلی در قانون مجازات اسلامی ایران است که در کنار حدود، قصاص و تعزیرات قرار دارد. دیه به عنوان نوعی مجازات مالی، معمولاً در جرایم غیرعمدی و همچنین در مواردی که اجرای قصاص ممکن نیست، اعمال میشود. پرداخت دیه باید در مهلت مشخص شده از سوی مرتکب جرم به قربانی یا خانواده وی انجام شود.
چشم به عنوان یکی از اعضای مهم بدن، در صورتی که دچار آسیب جدی شود، میتواند دیه قابل توجهی داشته باشد. در قانون مجازات اسلامی، برای آسیبهای مختلفی که به چشم وارد میشود، میزانهای متفاوتی از دیه تعیین شده است. این آسیبها میتواند شامل نابینایی کامل یک یا هر دو چشم، کاهش بینایی یا دیگر آسیبهای جزئیتر باشد.
بر اساس قانون مجازات اسلامی در سال ۱۴۰۳، دیه نابینایی کامل هر دو چشم برابر با یک دیه کامل (یعنی دیه یک انسان کامل) است. همچنین برای کاهش بینایی یا دیگر آسیبهای وارد شده به چشم، درصدی از دیه کامل تعیین میشود. میزان دقیق این درصدها بسته به نوع و شدت آسیب، توسط پزشکی قانونی و با توجه به قوانین و آییننامههای مربوطه مشخص میشود.
در نتیجه، اطلاع از جزئیات دیه چشم در سال ۱۴۰۳ و آگاهی از شرایط پرداخت آن برای افرادی که در این حوزه درگیر هستند، بسیار حائز اهمیت است.
دیه ۱۴۰۳ از بین بردن بینایی چشم سالم
در قانون مجازات اسلامی، دیه از بین بردن بینایی چشم سالم در سال ۱۴۰۳ بهصورت دقیق تعیین شده است. طبق ماده ۶۸۹ قانون مجازات اسلامی، دیه از بین بردن بینایی چشم در دو حالت مشخص میشود:
- دیه کور کردن هر دو چشم: اگر فردی باعث از بین رفتن بینایی هر دو چشم فرد دیگری شود، دیهای که تعیین میشود، برابر با دیه کامل است. برای سال ۱۴۰۳، میزان دیه کامل معادل ۱ میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان تعیین شده است. این مبلغ باید توسط مرتکب جرم به قربانی یا خانواده او پرداخت شود.
- دیه کور کردن یک چشم: اگر فردی باعث از بین رفتن بینایی یک چشم فرد دیگری شود، دیهای که تعیین میشود، نصف دیه کامل است. در سال ۱۴۰۳، این مقدار برابر با ۶۰۰ میلیون تومان است.
نکته مهم این است که در تعیین دیه از بین بردن بینایی چشم، آنچه مورد نظر قانونگذار است، بینایی آن چشم است، حتی اگر میزان بینایی آن متفاوت باشد. بنابراین، اگر چشم ضعیف باشد یا دارای مشکلاتی مانند شبکوری یا انحراف باشد، همچنان دیه بر اساس این قوانین تعیین میشود.
این قوانین به این منظور تنظیم شدهاند که عدالت برای قربانیان آسیبهای جدی فراهم شود و مرتکبان جرایم مسئولیت کامل خود را در قبال آسیبهایی که به دیگران وارد کردهاند، بر عهده بگیرند.