رفع اثر از دستور موقت
رفع اثر از دستور موقت به معنای پایان یافتن یا لغو اجرای دستور صادر شده است و تحت شرایط خاصی انجام میشود. طبق ماده ۳۱۸ قانون آیین دادرسی مدنی، مواردی که موجب رفع اثر از دستور موقت میشود به شرح زیر است:
رفع اثر از دستور موقت طبق ماده ۳۱۸
- عدم اقامه دعوی اصلی: اگر پیش از صدور قرار دستور موقت، دعوی اصلی اقامه نشده باشد، درخواستکننده دستور موقت باید حداکثر ظرف ۲۰ روز از تاریخ صدور دستور موقت به دادگاه صالح مراجعه کرده و دادخواست خود را ارائه دهد و گواهی آن را به دادگاه صادرکننده دستور موقت تقدیم نماید.
- مراجعه به دادگاه صالح: در صورتی که درخواستکننده به مهلت تعیین شده عمل نکند و دعوی اصلی را اقامه نکند، به درخواست خوانده، دادگاه صادرکننده دستور موقت باید از دستور رفع اثر نماید.
چند نکته مهم در این زمینه
- موقت بودن دستور: دستور موقت به طور طبیعی موقتی است و باید در نهایت به دلیل عدم اقامه دعوی اصلی یا تغییر شرایط، به حالت تعلیق یا لغو درآید.
- فرآیند قانونی: در صورت عدم اقامه دعوی اصلی، رفع اثر از دستور موقت به درخواست خوانده از سوی دادگاه انجام میشود و این امر بهطور خودکار یا بدون نیاز به تأسیس دعوی اصلی انجام نمیشود.
- پیروی از قوانین: درخواستکننده باید طبق قوانین عمل کرده و در صورت عدم رعایت مهلتهای تعیین شده، دستور موقت به حالت تعلیق درمیآید.
این فرآیند به هدف حفظ نظم و جلوگیری از سوءاستفاده از دستورات موقت طراحی شده است و به دنبال این است که دستور موقت تنها برای موارد ضروری و فوری اجرا شود.
دادگاه صالح صادرکننده دستور موقت
- صلاحیت عمومی: دادگاهی که برای رسیدگی به موضوع مورد نظر در پرونده صلاحیت دارد، میتواند دستور موقت را صادر کند. به عبارت دیگر، دادگاه باید برای موضوعی که درخواست دستور موقت برای آن مطرح شده است، دارای صلاحیت قضائی باشد.
- دستور فوری و بدون تشریفات: دستور موقت به طور کلی یک دستور فوری است که بدون رعایت تشریفات قانونی معمول صادر میشود. این دستور در شرایطی صادر میشود که فوریت موضوع به حدی است که تأخیر در رسیدگی ممکن است موجب بروز ضرر و زیان جبرانناپذیر شود.
- موارد صادر شدن دستور موقت: دستور موقت میتواند در موارد مختلفی از جمله:
- توقیف مال: جلوگیری از انتقال یا تصرف اموال.
- انجام عمل: الزام به انجام عملی خاص.
- منع از امری: جلوگیری از انجام یک عمل خاص یا ترک فعل.
- قابل اعتراض بودن: حکم دستور موقت به همراه اصل حکم قابل اعتراض است. به عبارت دیگر، اگر کسی نسبت به دستور موقت معترض باشد، میتواند اعتراض خود را نسبت به اصل حکم نیز مطرح کند. بر خلاف آن، تأمین خواسته به هیچوجه قابل اعتراض نیست و تنها راه اعتراض به آن، اعتراض به اصل دعوی است.
این ویژگیها و ضوابط به دادگاهها این امکان را میدهد که در شرایط فوری و حساس به طور سریع و مؤثر اقدام کنند تا از ضرر و زیانهای احتمالی جلوگیری شود و حقوق طرفین حفظ گردد.
نحوه درخواست دستور موقت توسط وکیل
- تعقیب دادرسی فوری: وکیل میتواند درخواست دستور موقت را از طریق دادرسی فوری پیگیری کند تا بدون رعایت تشریفات قانونی معمول، به درخواست رسیدگی و تصمیمی عاجل اتخاذ شود. این امر به ویژه در مواردی که تأخیر در رسیدگی موجب ضرر جبرانناپذیر به خواهان میشود، اهمیت دارد.
- موضوعات مختلف درخواست: وکیل میتواند دستور موقت را برای موضوعات مختلفی درخواست کند، از جمله:
- مشکلات در اجرای حکم صادر شده.
- درخواست توقیف مال.
- منع از انجام یک عمل خاص یا ترک فعل.
- نوع درخواست: درخواست دستور موقت میتواند به صورت شفاهی یا کتبی باشد. در هر دو حالت، درخواست باید توسط وکیل امضاء و ارائه شود.
- مسئولیت وکیل:
- بررسی و مطالعه: وکیل باید به محض دریافت درخواست دستور موقت، موارد را به دقت بررسی کرده و با رعایت قوانین و مقررات درخواست را به دادگاه ارائه کند.
- پیگیری و نظارت: در صورتی که دادگاه درخواست دستور موقت را تأیید کند، وکیل باید از اجرای دستور پیگیری کرده و در صورت نیاز از راهکارهای قانونی برای رفع اثر دستور موقت استفاده کند.
- دستور موقت کیفری: در مواردی که رسیدگی به پرونده ممکن است موجب ضرر جبرانناپذیر به خواهان شود، دادگاه کیفری میتواند از طریق دادرسی فوری یا دستور موقت کیفری، دستور لازم را صادر کند.
نکات کلیدی
- ضرورت فوری: درخواست دستور موقت باید در شرایط فوری و برای جلوگیری از ضرر و زیان جبرانناپذیر ارائه شود.
- امضای درخواست: درخواست باید امضاء شده و به دادگاه تقدیم شود تا از جنبههای قانونی برخوردار باشد.
- پیگیری اجرای دستور: وکیل مسئول پیگیری اجرای دستور و استفاده از راهکارهای قانونی در صورت نیاز به رفع اثر از دستور موقت است.
این فرآیند به وکیل این امکان را میدهد که به سرعت و بهطور مؤثر در شرایط اضطراری و برای حفظ حقوق موکل خود اقدام کند.