شرایط تحقق احصان در مرد و زن

شرایط تحقق احصان در مرد و زن

شرایط تحقق احصان در مرد

برای تحقق احصان در مرد طبق قانون مجازات اسلامی و بر اساس ماده ۲۲۶، لازم است چندین شرط خاص رعایت شود. این شروط و معیارها برای مشخص کردن وضعیت احصان در مرد به شرح زیر هستند:

شرایط تحقق احصان در مرد:

1. داشتن همسر دائمی و بالغ:
   • مرد باید دارای همسر دائم باشد. این به معنای وجود عقد نکاح دائمی است، نه عقد موقت.
   • همسر باید بالغ باشد؛ یعنی از نظر سنی و فکری به حد بلوغ رسیده باشد.
2. برقراری رابطه جنسی (جماع) از طریق قُبُل:
   • مرد باید با همسر دائمی خود از طریق قُبُل (رابطه جنسی از طریق واژن) در شرایطی که هر دو بالغ و عاقل باشند، رابطه جنسی برقرار کرده باشد.
   • این رابطه باید در حالت بلوغ هر دو طرف انجام شده باشد.
3. فراهم بودن امکان برقراری رابطه جنسی:
   • مرد باید امکان برقراری رابطه جنسی از طریق قُبُل با همسر دائم خود را در هر زمانی که بخواهد، داشته باشد.
   • این به معنای عدم وجود موانع جدی برای برقراری رابطه جنسی در زمان‌های مختلف است.
4. اثبات نشدن موانع یا شرایط خاص:
   • باید ثابت شود که هیچ یک از شرایطی که مانع برقراری رابطه جنسی می‌شود، مانند:
     • حیض یا نفاس: دوره‌های طبیعی که امکان برقراری رابطه جنسی را محدود می‌کند.
     • بیماری‌های خاص: مانند ایدز یا سفلیس که ممکن است به عنوان موانع فیزیکی یا بهداشتی در نظر گرفته شوند.
   • اگر یکی از این شرایط یا موارد مشابه باعث عدم امکان برقراری رابطه جنسی گردد، این می‌تواند به معنای خروج مرد از احصان باشد.

جمع‌بندی:

برای تحقق مفهوم احصان در مرد:

• باید تمامی شرایط مذکور در بند الف ماده ۲۲۶ رعایت شود.
• همچنین باید اثبات نشود که موانع ذکر شده در ماده ۲۲۷ قانون مجازات اسلامی یا موارد مشابه، در وضعیت مرد تأثیرگذار بوده‌اند.

این شرایط به منظور تضمین صحت و دقت در شناسایی احصان و اعمال مجازات‌های مربوط به زنا تعیین شده است. تحقق احصان به معنای این است که فرد در وضعیت خاصی قرار دارد که موجب تشدید مجازات زنا می‌شود، بنابراین اثبات دقیق این شرایط برای دفاع موثر در پرونده‌های قضایی بسیار مهم است.

 

شرایط تحقق احصان در زن چیست؟

برای تحقق احصان در زن طبق قانون مجازات اسلامی و بر اساس ماده ۲۲۶، باید شرایط خاصی رعایت شود. این شرایط به‌طور کلی شامل موارد زیر است:

شرایط تحقق احصان در زن:

1. متاهل بودن به موجب عقد دائم:
   • زن باید در حال حاضر یا در گذشته دارای همسر دائمی باشد. این به معنای وجود عقد نکاح دائم است و شامل عقد موقت نمی‌شود.
2. بالغ بودن شوهر:
   • شوهر زن باید بالغ باشد، یعنی از نظر سنی و فکری به حد بلوغ رسیده باشد.
3. جماع شوهر با زن از طریق قُبُل:
   • زن باید با شوهر خود از طریق قُبُل (رابطه جنسی از طریق واژن) جماع کرده باشد. این رابطه باید در شرایطی انجام شده باشد که شوهر بالغ و عاقل بوده است.
4. امکان برقراری رابطه جنسی با شوهر:
   • زن باید در هر زمانی که شوهر بخواهد، امکان برقراری رابطه جنسی از طریق قُبُل (رابطه جنسی از طریق واژن) با شوهر خود را داشته باشد.
5. عدم اثبات موانع یا شرایط خاص:
   • باید ثابت شود که هیچ یک از موانع یا شرایطی که مانع برقراری رابطه جنسی می‌شود، مانند:
     • مسافرت شوهر: شوهر نباید به مدت طولانی در مسافرت باشد که مانع از امکان برقراری رابطه جنسی شود.
     • بیماری‌های مانع از مقاربت: مانند بیماری‌هایی که موجب می‌شود برقراری رابطه جنسی از طریق قُبُل ممکن نباشد.

جمع‌بندی:

برای تحقق احصان در زن در جرم زنا:

• باید تمامی شرایط مذکور در بند ب ماده ۲۲۶ رعایت شود.
• همچنین باید اثبات نشود که موانع ذکر شده در ماده ۲۲۷ قانون مجازات اسلامی یا موارد مشابه، تأثیرگذار بر وضعیت زن و شوهر بوده‌اند.

این شرایط به منظور تعیین وضعیت احصان زن و تشخیص نوع مجازات زنا در نظر گرفته شده است. فهم دقیق این شرایط و توانایی اثبات آن‌ها در پرونده‌های قضایی می‌تواند بر نتیجه حکم تأثیرگذار باشد.

 

چه مواردی مرد و زن را از دایره احصان خارج می کند؟

برای درک کامل اینکه چه مواردی می‌تواند مرد یا زن را از دایره احصان خارج کند، باید به ماده ۲۲۷ قانون مجازات اسلامی مراجعه کرد که موارد مختلفی را که می‌توانند موجب خروج از احصان شوند، تعیین کرده است. بر اساس این ماده، موارد زیر می‌تواند احصان را تحت تأثیر قرار دهد:

موارد خروج از احصان بر اساس ماده ۲۲۷ قانون مجازات اسلامی

1. مسافرت:
   • زمانی که شوهر برای مدت طولانی در سفر است و به طور مداوم نمی‌تواند با همسر خود رابطه جنسی برقرار کند، این وضعیت می‌تواند به عنوان مانع احصان تلقی شود.
2. حبس:
   • در صورتی که شوهر یا زن به دلیل حبس یا زندانی بودن قادر به برقراری رابطه جنسی با همسر خود نباشد، این وضعیت موجب خروج از احصان می‌شود.
3. حیض و نفاس:
   • دوره‌های طبیعی حیض (پریود) و نفاس (دوره پس از زایمان) که مانع از برقراری رابطه جنسی می‌شود، می‌تواند به عنوان موانع احصان در نظر گرفته شود.
4. بیماری مانع از مقاربت:
   • بیماری‌هایی که به طور مستقیم مانع از مقاربت جنسی می‌شود، مانند برخی از بیماری‌های جسمی که تأثیرات جدی بر توانایی برقراری رابطه جنسی دارند.
5. بیماری‌هایی که موجب خطر برای طرف مقابل می‌شود:
   • بیماری‌هایی مانند ایدز و سفلیس که می‌توانند به خطرات جدی برای شریک جنسی منجر شوند، از جمله مواردی هستند که می‌توانند موجب خروج از احصان شوند.

بررسی جامع‌تر:

ماده ۲۲۷ به‌طور خاص به مواردی اشاره می‌کند که می‌تواند موجب خروج از احصان شوند، اما با توجه به عبارت «از قبیل» در این ماده، می‌توان نتیجه گرفت که این موارد محدود به لیست مشخص‌شده نیستند و شامل دیگر شرایطی که مانع از مقاربت جنسی قانونی و شرعی می‌شود نیز می‌گردند. به این ترتیب:

• هرگونه مانع یا محدودیت: هر موردی که به طور مؤثر مانع از برقراری رابطه جنسی از طریق قُبُل میان زن و شوهر می‌شود و از نظر قانونی و شرعی به عنوان مانع در نظر گرفته می‌شود، می‌تواند موجب خروج از احصان شود.

نتیجه‌گیری:

اگر یکی از موارد فوق یا هر مانع دیگری که برقراری رابطه جنسی میان زوجین را محدود می‌کند، وجود داشته باشد، وضعیت احصان برای مرد یا زن به حالت تعلیق درمی‌آید و به تبع آن، زنا به عنوان زنای محصنه در نظر نخواهد گرفت. در نتیجه، متهم به زنا تحت شرایط خاص و با توجه به وجود موانع ذکر شده، مشمول مجازات‌های سبکتر یا دیگر مجازات‌ها خواهد شد.