بهترین وکیل دعاوی تجاری شرکتها در مشهد
تشکیل یک شرکت می‌تواند به دو روش انجام شود، یا به وسیله امتزاج یا به وسیله عقد مستقل.
من به شما مشاوره حقوقی و وکالت دادگستری در زمینه طرح یا دفاع در کلیه دعاوی تجاری ارائه می‌دهم، از جمله:
- مشاوره در تأسیس انواع شرکت‌های تجاری
- مشاوره در تدوین اساسنامه و شرکت‌نامه
- مشاوره حقوقی به مدیران شرکت‌های تجاری به صورت موردی و مستمر
من توانایی طرح و دفاع از دعاوی مربوط به شرکت‌های تجاری را دارم، از جمله:
- مواردی مانند ورشکستگی، انحلال، و ابطال تصمیمات هیأت مدیره یا مدیر عامل
- تطابق وجوه کلیه اسناد تجاری
- مشاوره و اجرای داوری در زمینه اختلافات بین شرکاء، اختلافات بین شرکت و شخص حقیقی تاجر یا طرف قرارداد، و دیگر دعاوی و مسائل مربوط به تجارت، شرکتها و عملیات تجاری.
واقعیت این است که شرکت مدنی شخصیت حقوقی مستقل ندارد، اما اگر موضوع فعالیت آن به کارهای تجاری مرتبط باشد، در حقیقت در حکم یک شرکت تضامنی است
متعلق شرکت به سه نوع می‌تواند باشد:
- عین: وقتی موضوع یا متعلق شرکت به صورت عینی باشد، به این معنی است که شرکت دارای اموال، دارایی‌ها، یا اشیاء خاص می‌باشد. به عنوان مثال، اگر دو نفر خانه‌ای را به اشتراک بخرند، خانه خود آنها به عنوان متعلق شرکت به صورت عینی در نظر گرفته می‌شود.
- منفعت: در این حالت، موضوع یا متعلق شرکت به منافع و مزایایی مانند سود و زیان، حقوق و تعهدات، یا فرصت‌های اقتصادی اشاره دارد. برای مثال، یک شرکت با هدف بهره‌برداری از یک زمین کشاورزی می‌تواند متعلق شرکت به منفعت باشد.
- حق: وقتی موضوع یا متعلق شرکت به حقوق و تعهدات حقوقی می‌باشد، به این معنی است که شرکت دارای حقوق قانونی و تعهداتی مانند قراردادها، پرونده‌های قضایی، یا حقوق مالکیت است. به عنوان مثال، شرکتی که حق مالکیت بر یک مارک تجاری را دارد، متعلق شرکت به حق می‌باشد.
در قانون مدنی، عبارت “شرکت” دو معنی دارد:
- اشتراک: یعنی اجتماع چند حق در یک موضوع یا مسأله خاص. به عنوان مثال، شرکت در یک کسب و کار به معنای داشتن حصه‌ای از سرمایه یا مشارکت در فعالیت‌های کسب و کار است.
- عقد شرکت: یک نوع عقد که به موجب آن یک یا چند نفر از شرکای متعهد به اداره مال مشترک و تقسیم سود و زیان هستند. این نوع شرکت به عنوان یک توافق میان شرکا برای اداره و توزیع مال مشترک و تقسیم سود و زیان معین می‌شود.
در عقد شرکت، تقسیم به دو صورت انجام می‌شود: تقسیم به تراضی و تقسیم به اجبار.
تقسیم به تراضی به این معنی است که شرکا با توافق خود، مال مشترک را به صورت مفروز تقسیم می‌کنند. در این صورت، توزیع مال و تقسیم سود و زیان بر اساس موافقت و توافق شرکا انجام می‌شود.
اما تقسیم به اجبار به این معنی است که تقسیم مال مشترک به صورتی اجباری و تحت مقررات قانونی صورت می‌گیرد، بدون نیاز به موافقت شرکا. در این حالت، تقسیم و توزیع مال مشترک بر اساس قوانین مربوطه و با رعایت حقوق هر شرکا انجام می‌شود.
در هر دو حالت، تقسیم به معنای تمیز حق است که در آن مال مشترک به صورت مفروز تقسیم می‌شود، به این معنی که هر شرکا به مال و سود یا زیان خود دسترسی دارد و معامله و تبادل بر این اساس انجام می‌شود.
این نکات مهمی هستند که باید در نظر گرفته شوند:
- اگر دو شریک به طور کلی مجاز به اداره مالی باشند، اصل بر اجتماع مال است. اما اگر یکی از آنها به عنوان نماینده دیگری عمل کند، و ضمن انجام حقوقی جداگانه، داده شود، آنگاه اختیارات و عملکرد هر کدام از آنها مستقل خواهد بود و ظاهراً در استقلال هر یک از آنها اتفاق می‌افتد.
- مثال موضوع یا متعلق شرکت وقتی منفعت باشد، به این معنی است که متعلقات شرکت به صورت منافع و مزایایی نظیر اجاره، سود، یا دیگر منافع مشابه می‌باشد. برای مثال، اگر دو نفر یا بیشتر با هم خانه‌ای را اجاره دهند، آن خانه به عنوان موضوع یا متعلق شرکت به منفعت در نظر گرفته می‌شود.
- اگر دو شریک در دو زمان مختلف اقدام به انجام کار کنند، کاری که در تاریخ اول انجام شود، نافذ است و کاری که در تاریخ دوم انجام شود، بی‌موضوع می‌شود. به عبارت دیگر، عمل اول بر عمل دوم تاثیر گذار است و در صورت تداخل، اولویت از عمل اول است.